بافت
های فرسوده، محدوده های آسیب پذیر شهر محسوب شده که نیازمند برنامه ریزی و
مداخله هماهنگ برای ساماندهی و ارتقاء کیفیت سکونت است.
بر اساس اطلاعات شرکت عمران و بهسازی شهری ایران مساحت بافت فرسوده
(مصوب)در تهران برابر با 3268 هکتار می باشد که نسبت مساحت بافت فرسوده به
سطح کل شهر تهران در حدود 5 درصد می باشد.
ساماندهی بافت های فرسوده شهری از منظر شهرسازی جدید ومنشور2000
(نمونه موردی محله درب دلاکان شهرخرم آباد)
بافتهای فرسوده بعنوان معضلی است که طی سالیان گذشته وحال موجب بروز مشکلات
اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی، کالبدی، تاسیسات وتجهیزات شهری وسایر
امکانات شهری مواجهه بوده اند،که در روند رشد وتوسعه فضایی- کالبدی باید
مورد توجه قرار گیرند. بخش چشمگیری از تاریخ وفرهنگ شهر که نشاندهنده
ارزشها، باورها، اعتقادات، هنرها وتوان فنی وساختار اجتماعی- اقتصادی
وسیاسی نسلهای گذشته است در این بافتهای فرسوده نهفته است. ولزوم توجه به
طراحی وبرنامه ریزی شهری در آنها با توجه به ارزشهای محیطی هر منطقه ضروری
می باشد.
ریشه های این حرکت درعملکرد معماران وبرنامه ریزان پیشرو در دهه های
1970و1980 با نگاه شهری و مدلهای تئوری برای بازسازی شهرهای اروپایی بوسیله
یک آرشیتکت بنام کرییر وتئوریهای زبان الگوی کریستوفر الکساندر ارائه
گردید.
در سال 1980معماران و طراحان شهری به دنبال راهی برای بازسازی آنچه که آنها
به عنوان بهترین شرایط فیزیکی محلات سنتی و شهرک های کوچک احساس می کردند
،بودند.در ابتدا طراحی محلات سنتی را با سرفصل شهر سازی جدید در سال 1993
در آمیخته و کنگره ای را برای شهرسازی جدید با نام نشست نوشهرگرایی به وجود
اوردند.
سندنوشهرگرایی در سال1996وپس از برگزاری چهارمین گردهمایی سالانه انجمن نوشهرگرایی، بعنوان منشور نظری نوشهرگرایان مطرح شد.
مطرح کنندگان اصلی شهرسازی جدید و اعضای بنیادین منشورنوشهرگرایی ،الیزابت
پلاتر زایبرک و آندرس دانی از میتمی،پیتر کالترو از بروکلی،دان سالمن از
سان فرانسیسکو و استفانوس پولی زویه و الیزابت مول از لس آنجلس هستند.
